Verhaal van de Kennisspecial

Met de vingers in een klontjestrilzwam

De Kennisspecial van het Groen Traineeship is onlangs feestelijk van start gegaan met een velddag op het strand. Er is van alles gedaan op deze mooie dag. Van het pulken aan paddenstoelen tot het mompelen met meeuwen, Naomi neemt je mee in haar beleving van de dag.

Naomi, Lisa Kinds april 2022

‘Er bestond een tijd dat de mens maar een flits in de lucht hoefde te zien om te weten wat voor vogel het was. Als een vriend die je van een afstand herkent. Je weet het gewoon. Sander Turnhout kan de relatie tussen mens en natuur prachtig omschrijven. We stonden in een grote cirkel om hem heen en luisterden. Toen hij vertelde over de voordelen van een onbehaarde aap zijn en ons aangeboren vermogen om te rennen, keek ik om mij heen naar de grote verscheidenheid aan regenjassen en wandelschoenen die we allemaal droegen. Ik denk dat we dat haar hebben vervangen met waterdicht Gore-Tex.’

‘Ik was zo blij om een grote groep mensen te zien die allemaal geïnteresseerd waren in dezelfde dingen waar ik in geïnteresseerd ben. We begonnen aan de rand van de Kennemerduinen, in groepen ingedeeld op basis van postcodes, met een kaart. “Doe zoveel mogelijk waarnemingen” was de opdracht en we begonnen aan onze tocht.’

‘De eerste vondst was een vers spoor van reeënhoeven in het zand, die zich niet hadden laten wegspoelen door de regen en hagelbuien van die ochtend. We liepen er bijna aan voorbij terwijl we naar elkaars namen vroegen. Iets verder vonden we afdrukken van wilde zwijnenhoeven, duinviooltjes omringd door een miniatuurbos van sterrenmos en een donkere glimslak opgerold in zijn schelp. Er werd meer gepraat en gewezen naar interessante gebogen boomstammen met kleverige koraalzwammetjes, wolfsspinnen, en wijngaardslakken.’

‘We zagen een vlinder die zo snel met zijn vleugels fladderde dat we geen kleur of patroon konden zien, totdat hij recht voor onze voeten landde en zijn vleugels volledig voor ons opende. Het was het bonte zandoogje, en hij wachtte geduldig tot iedereen de kans kreeg om hem te zien en er foto’s waren gemaakt. We trokken uitwerpselen uit elkaar met takjes terwijl we elkaar beter leerden kennen en staken onze vingers in een klontjestrilzwam. We zagen bosmieren en kelderpissebedden. Op rustige momenten hoorden we een tjiftjaf en heggenmussen, en spotten we een kievit en een zwaan slapend op haar nest. Soms zagen we een andere groep deelnemers in de verte en vroegen we ons af wat die allemaal hadden gevonden.’

‘Aan het einde van de boswandeling sloten we ons aan bij een wijze man van Stichting Anemoon. Er was geen twijfel mogelijk wie we moesten volgen. Het moest de man zijn met de grijze baard, tas om zijn schouders en broek in rubberen laarzen gestopt. Het waaide hard. Schuim vloog van de zee over het zand. Martin Cadée hield zijn handen op de rug en staarde naar de grond. Het duurde even voordat ik gewend was aan de kust na onze boswandeling. Elke afdruk van een hondenpoot of zelfs van een rubberen laars die ik zag alarmeerde mij.’

‘Martin vertelde ons over tepelhorens die een gaatje boren in de schelp van hun prooi. Het had iets aandoenlijks om een groep mensen dicht tegen elkaar aan te zien staan om een kleine schelp met hun volledige aandacht en waardering te bekijken. Soms raakten mensen achter en renden terug naar de groep met iets in hun handen om te laten zien, altijd met de zelfde vraag: ‘’Wat is dit?”. ‘’Wulk eitjes, otterschelp, venusschelp, eikenbladwier’’, al onze vragen werden beantwoord.’

‘We sloten ons aan bij Joris Buis en wandelden verder langs de kust met verrekijkers om onze nek. Zoals Martin naar de grond staarde, keek Joris in de verte en naar boven. We zagen alleen zilvermeeuwen en kauwen, maar leerden dat geavanceerde vogelkijkers soms eindigen met het bestuderen van meeuwen door hun verschillende levensfasen zichtbaar in hun veerpatronen. We hebben het over de intelligentie van kauwen en kraaien gehad, dingen die we ze hebben zien doen en of het waar zou kunnen zijn dat kraaien begrafenisceremonies hebben. Achter elke soort zit een boeiend verhaal.’

‘Ik eindigde de dag met een prachtig basisboek veldbiologie van Sander Turnhout in mijn handen, aarde onder mijn nagels, twee dennenappeltjes met verschillende vraatsporen in mijn jaszak, haar vol zand, een hoofd tollend met nieuwe ervaringen. En de meest waardevolle vondst; echte nieuwe vrienden om in de verte te herkennen.’